।।श्रीराम समर्थ।।
पूज्य बाबांनी माझा जीवनपटच बदलून टाकला. किती आणि कसा सांगू मी? आज माझे जीवन चिंतारहित व समाधानी बनले आहे ते केवळ पूज्य बाबांच्या प्रेमळ व वात्सल्यपूर्ण सांगण्यामुळे. त्यांचा सहवास जो काही मिळाला त्यामुळे माझे अंतरंगच पालटले.
मी शाळेत शिक्षिका असल्याने ते मला ‘बाई’ च म्हणत. पूज्य बाबा अगदी छोट्या गोष्टींतून खूप मोलाचे सुचवीत असत.
१. मी म्हणजे काळे, गंजलेले धातूचे भांडे असावे त्याप्रमाणे अज्ञानी, चंचल,बडबडी अशा स्वभावाची. पण माझ्यावर बाबांचे खूप प्रेम होते कारण त्यांच्या वागण्यातून मला ते जाणवायचे.
पूज्य बाबांच्या समोर एक सतरंजी आंथरलेली असावयाची. त्यावर बाबांना भेटणारे, प्रश्न विचारणारे बसावयाचे, उठायचे.
सतरंजीला खूप सळ पडायचे. वाकडी तिकडी पण व्हायची. मी तेथे जवळ बसून परत परत सारखी करावयाची. पूज्य बाबा मला म्हणाले, “ बाई, तुम्ही हे काय करता? किती वेळा करणार? हे सळ असेच पडणार. अहो, संसार असाच असतो. तो आपण कितीही आणि कशाही तर्हेने सुखी अगदी सोयीस्कर करावयाचा म्हटला तरी त्यात अडी-अडचणी, संकटे, कष्ट, दुःख येणारच. संसारात समाधानी राहण्याचे एकच साधन ते म्हणजे मनापासून श्रद्धा ठेवून केलेले ‘नामस्मरण’ हाच एकमात्र उपाय!
२. असाच एक प्रसंग सांगते माझ्या जीवनात घडलेला आणि पूज्य बाबांनी मला कसे तारून नेले त्या प्रसंगातून.
त्या रात्री मला खूप रडू आवरेनासे झाले. आणि दुःख पण झाले कारण मी रागवून, निराश होऊन, आपण कोणत्याच लायकीचे नाही म्हणूनच पूज्य बाबांनी मालाडहून त्यांच्या घरातून जायला सांगितले असे वाटले. पण त्या गुरुवारी संध्याकाळपासून पूर्ण महाराष्ट्रात, अकस्मात वीज जाऊन (तांत्रिक बिघाड) पूर्ण रात्रभर काळोख होता.
त्या दिवशी गुरुवारी साधारण पाच-सहा वाजता, मी बाबांच्या घरात, अगदी मागे जाऊन बसले होते. मी अगदी नवीन, चार-पाच दिवसच झाले होते. मालाडमधे कोणी ओळखीचे पण नव्हते. ती. बाबांची आदरयुक्त भीती वाटत होती. संध्याकाळ होत आली आणि बाबांनी मला बोलावून सांगितले की, “ बाई तुम्ही आता निघा आणि अगदी सरळ घरी जा.” मला सगळ्यांसमोर घरी जायला सांगितले या गोष्टीचे मला खूप वाईट वाटले आणि मनात म्हटले आपली लायकीच नाही तर कशाला यावे परत? मी निराश होऊन लोकलने सुखरूप गोरेगाव स्टेशनवर पोहोचले आणि घरी जाऊन दार उघडले, आणि लाईट गेले. अंधार झाला. पूर्ण महाराष्ट्र रात्रभर काळोखात होता. त्यावेळेस पूज्य बाबांनी मला घरी पाठविले नसते, तर काय झाले असते माझे? न घरात न रसत्यात. रात्री विचार करून मी मनातल्या मनात पूज्य बाबांची क्षमा मागितली. कारण तेच माझे तारणहार आणि संकटातून वाचविणारे. त्यानंतर पुढील गुरुवारी हसत म्हणाले, “ आलात का तुम्ही?” आजही बाबा माझ्या पाठीशी आहेत ही पूर्ण श्रद्धा आहे माझी.
३. मी शाळेतून निवृत्त झाले होते. रजा घेण्याचा तर प्रश्नच नव्हता. माझे यजमान पण निवृत्त झालेले होते. श्री सोमण महाराजांकडे मठात यावयाचे, त्यांच्या आग्रहावरून, आम्ही दोघे पंढरीची वारी करण्याकरता गेलो. वारी करून आल्यानंतर मी अगदी काळीकुट्ट, काळी ठिक्कर फक्त दात पांढरे, आणि डोळे तेवढेच पहिल्यासारखे दिसत होते. ओळखू न येण्याइतका बदल झाला होता. सगळेजण पाहतच राहिले. रविवारी प्रवचन झाल्यावर पूज्य बाबांच्या पाया पडले. ते काय म्हणाले, “ काय ही तुमची दशा आणि काय ही तुमची तब्येत! अहो, इतके कष्ट करून, सोसत नसतानाही तुम्ही पंढरपूरला गेलात आणि सगळेजण तुम्हाला पाहून हसतात म्हणून दुःखी होता. अहो! इतके कष्ट करून तुम्ही पंढरपूरला गेलात आणि काळ्या झालात म्हणून असमाधानी झालात. हे च जर या पूर्ण दिवसात नाम घेतले असते, भावपूर्ण नामस्मरण केले असते तर तुमचा हेतू साध्य होऊन, भगवंताची कृपा झाली असती. पंढरपूरची वारी करून, नामस्मरण न करता, भगवंताची प्राप्ती झाली असती तर श्री.महाराजांनी सगळ्यांना पंढरपूरला पाठविले असते नाही का?
मनापासून नाम घ्या. समाधानी व्हाल.” आणि मग हसून म्हणाले, “ काळजी करू नका परत पहिल्यासारख्या दिसाल.”
४. आज घरात मी एकटीच आहे. पण निर्भय, समाधानी, आनंदी आहे. कारण नामस्मरण माझा आधार आहे. खूप आधी बाबांनी जणू माझे भवितव्य जाणले होते कि काय? बाबा मला म्हणाले, “ हे पहा बाई, आयुष्यात एकटे राहण्याचा प्रसंग आला तरी, नामस्मरणाची संगत तारून नेते. नाम घेतल्याने नामधारक शांत, समाधानी व आनंदात राहतो. हा अनुभव आजही माझ्या जमेला आहे.
अजूनही पूज्य बाबांच्या घरात त्यांच्या अस्तित्वाची जाणीव होते. खूप समाधान आनंद होतो त्यांच्या घरी गेल्यावर!
पूज्य बाबांच्या कुटुंबातील सर्वजण सर्वांशी इतके प्रेमाने वागतात, बोलतात, आपलेसे करतात हीच तेथे पूज्य बाबा अजून आहेत याची पावती. श्री. दादा, सौ. शोभना वहिनी, तिघी गोड सुविद्य, गोड स्वभावाच्या नाती मला काय सगळ्यांनाच आपलेसे करून घेतात. याहून जास्त काय सांगू? मी, पूज्य बाबांच्या सहवासाने, त्यांची प्रवचने ऐकून, माझ्या पोरकट शंकांचे निरसन करून घेऊन, जीवनात कृतकृतार्थ झाले आहे.
– सौ. नलिनी उन्हेलकर, गोरेगाव (पू).
