“मला माझ्या गुरूंची आज्ञा आहे.”
इ.स. १९८५ मधे बाबांना खूप ताप आला. छाती कफाने भरली होती. बोलताना धाप लागत होती. वैद्यकीय सल्ल्यानुसार त्यांची रक्त तपासणी करण्यासाठी मला संधी देण्यात आली होती. त्यांच्या रक्ताचा नमूना बाटलीत काढून घेतल्यानंतर मला राहवेना. म्हणून मी म्हटलं, “बाबा, तुम्हाला खूप त्रास होतोय. केवढा ताप आणि अशक्तपणा आला आहे! या रविवारी निरुपणाचा त्रास न घेतलातर बरे होईल. विश्रांती नाही का घेणार?”
निरुपण न करता विश्रांती घेणे ही कल्पनाच त्यांना सहन झाली नाही. अत्यंत अशक्तपणा आलेला असतानाही ते ताड्कन बिछान्यात उठून बसलेआणि ठासून शब्दा-शब्दावर जोर देत म्हणाले, “गुरुआज्ञा म्हणजे काय हे कळतं का तुम्हाला? माझ्या जिवात जीव असेपर्यंत, शेवटच्या श्र्वासापर्यंत मी निरुपण सोडणार नाही, माझ्या गुरुची मला आज्ञा आहे, समजलांत? “
हे बोलतानाही त्यांना धाप लागली होती, कपाळावर घाम आला होता, त्यांच्या डोळ्यांतील तेज मला सहन झालं नाही. त्यांच्यापुढे नतमस्तक होऊन मी घरी आले.खरोखरच बाबांनी आपला शब्द खरा केला. १९९७ च्या डिसेंबर महिन्यात श्री महाराजांच्या पुण्यतिथीच्या वेळी अक्षरशः बिछान्याला खिळलेले असतानाही त्यांनी निरुपणे केली. अखेरचा श्र्वास चालू असेपर्यंत नामाचे, ईश्र्वरभक्तीचे महत्व लोकांना सांगत राहिले. ही गुरुनिष्ठा आम्ही पाहिली. अंतःकरण गलबलून गेलं, अश्रू ही मुके झाले.
– सौ. माधवी. श. कवीश्र्वर
